اوضاع خاورميانه و گزينه های آمريکا
عکس از: Reuters
آينده تحولات در جهان عرب و گزينه های آمريکا در برابر برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ايران در دو مقاله واشنگتن پست و نيويورک تايمز مورد بحث قرار گرفته است.
واشنگتن پست در يکی از سرمقاله های خود اين سوال را پيش کشيده است که واکنش پرزيدنت باراک اوباما، رييس جمهوری آمريکا، در برابر ادعای ايران در مورد دستيابی به پيشرفت هسته ای چگونه خواهد بود؟ اين روزنامه ابتدا اظهارات اخير مقامات جمهوری اسلامی در مورد پيشرفت های بيشتر در عرصه برنامه هسته ای را يادآوری کرده و نوشته است اين وضعيت با توجه به اينکه تهران در ميان مدت از انقلاب مصر و ناآرامی در بحرين سود می برد، ناخوشايند است.
واشنگتن پست آنگاه رويکرد ايالات متحده در مورد برنامه هسته ای جمهوری اسلامی را يادآور می شود و می نويسد چند ماه قبل، برخی از مقامات دولت آمريکا اطمينان داشتند که ايران تحت تاثير تحريم ها و مشکلات موجود در برنامه هسته ای خود، آماده آغاز گفت وگوهاست. اما حالا گويا تهران با فشارهای اقتصادی کنار آمده و فعاليت هسته ای خود را پيش می برد. به نوشته واشنگتن پست، درچنين شرايطی به نظر می رسد واشنگتن، جايگزين روشنی برای استراتژی ديرينه خود که انتظار به منظور بازگشت تهران به ميز مذاکرات هسته ای بود، ندارد. واشنگتن پست سپس می نويسد اميد به اينکه جنبش سبز بار ديگر در برابر حکومت قدعلم کند، کافی نيست و دولت آمريکا می تواند راه های ديگری را نيز در پيش بگيرد؛ مانند حمايت از اتحاديه ها و جنبش های دانشجويی و نيز افزايش سرمايه گذاری در عرصه تکنولوژی به نحوی که بتواند سانسور در اينترنت توسط مقامات جمهوری اسلامی را خنثی کند. به نوشته واشنگتن پست، در حالی که جهان نظاره گر تحولات در خاورميانه است و ايران درصدد ساخت بمب اتم برآمده، بی تفاوتی در برابر جمهوری اسلامی گزينه ای خطرناک خواهد بود.
روزنامه نيويورک تايمز، در مقاله ای به قلم توماس فريدمن به اين پرسش پرداخته است که جهان عرب به کدام سو می رود. نيويورک تايمز با يادآوری موج دموکراسی خواهی در اروپا در سال ۱۹۸۹ می نويسد در آن زمان همه کشورهای اروپای شرقی به استثنا يوگسلاوی، بافت قومی- قبيله ای يکسانی داشتند و بنابراين، گذاری مسالمت آميز را به سوی دموکراسی طی کردند. حال آنکه در جهان عرب، به استثنا مصر، تونس و مراکش، همه کشورها شبيه يوگسلاوی سابق هستند. نيويورک تايمز آنگاه می نويسد انقلابهای دموکراتيک و مسالمت جويانه ای که در مصر و تونس شاهد آن بوديم انتهای داستان است و از اين جا به بعد، بايد اميدوار بود و دعا کرد که نظاره گر تکامل گام به گام در سوريه، ليبی، يمن و بحرين باشيم، چه آنکه در غير اينصورت شاهد جنگ های داخلی در اين کشورها خواهيم بود.
No comments:
Post a Comment